ققنوس

گاهی حکمت اتفاق هارا درک نمیکنم.به تدریج همه چیز کم رنگ وکم رنگ ترمیشودچقدر این به تدریج را دوست دارم.پذیرفتن را ساده ترمیکند.پذیرفتن مرگ عزیزی که سالها روی تخت افتاده وبیمار بوده راحت تر از وضعیتی چون ازبین رفتنش در تصادف است.دوست داشتن یک شخص نیز مشابه است.نمیفهمم اگر قراربراین بود چرا صلحی بین ما اتفاق افتاد؟دریافتن حکمت برخی از اتفاق ها غیرممکن است.خب تقریبا به خانه ی اولم بازگشته ام.وپذیرفتن این مساله اکنون برایم راحت تر است تا ماه ها پیش.چون به تدریج بی تفاوت و بی تفاوت تر شدی و من عقب و عقب تر رفتم.وخب طبق معمول پشیمان نیستم.فقط خسته ترشده ام، بیشتر درخودم فرو رفته ومچاله ترشده ام. همین. واکنون باید چیزهایی را به تماشا بنشینم که چندان خوش آیند نیست. اما مگر میتوان از زیر بار اجبار زندگی شانه خالی کرد؟ تحملتحملصبرایمانامیدچقدر سعی کردم این مدت صبور باشم.تحمل کنم.ایمانم راحفظ کنم.و درنهایت امید خفته ام رابیدار. اما وقتی به خودم آمدم دیدم امید مرده است.تورا درخودم نگه میدارم تا بامن مچاله شوی. یکی شوی. وباهم تمام شویم.دلم میخواهد ساعت ها قدم بزنم.مثل همیشه تنها.سال پیش ، چقدر عالی ققنوس...

بگذار فکر کنند من وتو عوض نشده ایم دردنیایی که عوض شدن نشانه ی بزرگ شدن است.گاهی هم عوضی شدن.رفیق جان، صدایت را شنیدم. آرام شدم. آرام... دنیاازتنم گشاد شد. از دردهایت برایم گفتی. ومن فکر میکنم آدم با تحمل دردهایش بزرگ میشود نه با عوض شدن. امروز دانستم که میخواهم تا انتهای نفس کشیدنم، باتو رفاقت کنم. دانستم که دوست داشتن آنقدرها هم عجیب وپیچیده نیست. دانستم دوستت دارم...زیاد...کاش اینجا نزدیک من بودی. دلم میخواست صدایت را ازپشت تلفن بغل کنم. ما دنیارا زیادی جدی گرفته ایم. آدم ها را. همه چیز را. رفیق جان بگذار هرآنچه ازدست رفتنی ست، ازدست برود.که نیرزد این تمنا به جواب لن ترانی...وقتی قراراست کسی دنیا دنیامحبت تورا نبیند،بهانه بگیرد،وتو را پشیمان کند ازخودت بودن، رهایش کن. بگذار برود جای دیگری اخلاق گندش را به رخ بکشد.بگذریم ازاین نصیحت ها. بگذریم جانا. زندگی راعادت میکنیم. من خوش باتو. تو خوشی با من و مگر آدم از این چند سال عمر کوتاهش چه میخواهد جز جرعه ای آرامش؟ جز نفسی از روی آسودگی؟ رفیق جان بخند...بخند هار هار به پستی دنیا. ققنوس...

هواابریست.قراربه باریدن باران است.امروز 17 آبان است.موسیو 25ساله میشود.وما چیزهای زیادی نداریم.کاش میتوانستیم برخی ازحرفهایمان را پس بگیریم.مثل شعری که برای کسی میگویید واز فرط بی توجهی اش،از اوپس میگیرید.میدانی؟رفتار آدم هایی که با آن ها درارتباطیم، گاهی ماراپس میراند وگاهی پیش.تصور کنید باتمام شور واحساستان باکسی حرف میزنید واو در جواب تمام حرفهایتان فقط یک کلمه یاحداکثر چند کلمه تحویلتان میدهد.چه برسر احساستان می آید؟عقب نشینی!بله.درست است.لحظه ای پشیمان میشوید و باخود فکر میکنید که هرگز ازین به بعد بااین شخص اینگونه شفاف رفتارنخواهم کرد.مروک معتقد است شرایط لحظه ای آدم ها روی این گونه دریافت ها وواکنش ها تاثیرمیگذارد و گاهی جواب ندادن ها دلیل بر بی اهمیتی نیست.من اما معتقدم هست.کاملا دلیل بر بی اهمیتی ست.همه چیز در ذهن ما اولویت بندی شده است.یک پاسخ ساده هیچ گاه آنقدر وقت کسی رانمیگیرد که بخواهد جواب ندهد یا خیلی دیرتر از دیدنش جواب دهد.والبته واضح است که اگر کسی برای شما اهمیت چندانی نداشته باشد هرگز به اینکه چه موقع پاسختان رامیدهد دقت نخواهید کرد.آدم هایی که دوستشان داریم عجیب ر ققنوس...

شاگرد جدید:)چقدر احتیاج داشتم.به عبارتی ذوق مرگ شدم.خوشحالم که میتوانم سرم را گرم کنم بازهم...بازهم...کافه شعر هنوز راه نیفتاده است..حسین همچنان منتظر تدبیری ازجانب من است.باید علی را هرشب دریابم. به علی هرروزیادآوری میکنم که میگذرد...حرفهایی میزنم که باورنمیکنم این منم که این چیزها را میگویم!!!!:) شاید این همه توجه به خاطر خودم باشد.شاید چون فکر میکنم اگر کسی آن زمان این حرفهارا به من میزد وکنارم میماند، این همه اشتباه نمیکردم، دلم میخواهد باشم وبه علی که دستش را به سمت من دراز کرده کمک کنم.باکمک کردن به دیگران همیشه احساس زنده بودن وجریان داشتن دربطن زن ققنوس...

روزهایی که ازصبح درخانه تنهاهستم رادوست تر میدارم.میتوانم هرغذایی دلم میخواهد اختراع کنم.مادربزرگ میگوید:'توعاشق آشپزی هستی دختر'آشپزی ،روحیه ام را عوض میکند.هیجان آوراست.به خصوص روزی که مادر میگوید هرچه خودت خواستی درست کن...آخ...شیرین ترین جمله ایست که میشنوم...مادر میگوید علاقه ی من به آشپزی به علت شکموبودن من است:) خب راستش رابخواهی من غذارادوست دارم.اما حیف که این هیکل بی نوا خراب میشودباپرخوری...پدر مرا دعوامیکند.پدرفکر میکند عمدا غذانمیخورم که لاغربمانم!!اما خب میدانی که من هرگز به خودم گرسنگی نمیدهم.یعنی نمیتوانم.مگراینکه این معده ی عزیز مثل ققنوس...

شنبه های مریض من...شنبه های آلوده به اضطراب،یاس،خستگی،بیخوابی...من خسته از بی خوابی ام.هربار میخندد،تنم به انزجار میرسد.چرا خفه نمیشود؟شب ازنیمه گذشته است و در مغزم فقط یک چیز تکرارمیشود.صدای خنده.خنده ای که حتی سعی نمیکند صداندهد...مثل یک سوت ممتد..صدبار...هزاربار...درذهنم تکرارمیشود.دلم میخواهد مغزم را ازجا درآورم و به دیوار بکوبم ...شاید گچ هایش بریزد.من یک زنم.من یک زنم و توان زن ماندن درمن نیست.من یک آدمم وتوان آدم ماندن ازمن ربوده شده.من سالهاست خسته ام.شب خسته ام.صبح خستگی ام بامن ازخواب بیدارمیشود.خستگی ام ازمن کوچکتراست.به مدرسه میرود.ظهربه خانه ققنوس...

عمیقا حالم به هم میخورد ازواژه ی خودکشی. حالم زمانی بیشتر به هم میخورد که ناخواسته وارد ماجرایی میشوم که نباید. میان دل نگرانی ها ودغدغه های خودم...امروز به شدت احساس تنهایی کردم. احساس ضعف کردم. پای راستم بیشتر ازهمیشه دردمیکرد اما چند ساعت راه رفتم...چرا؟ چرا دلم باید به رحم آید؟ ازخودم بدم آمده. بعد از دوهفته پایم را درآن دانشگاه لعنتی گذاشتم...خبر بود که برسرم میبارید...پسری که از دیدن روی ماه موسیو میگفت.از فرمانده میگفت.باورت میشود من حتی نمیدانستم فرمانده کجاست و چه میکند؟اصلا نمیدانستم زنده است یانه!چه برسد به اینکه بدانم چه رشته ای درکدام دانشگ ققنوس...

باتمام تمایلم به ماندن درخانه،هنگامی که رفیقی گفت میخواهدمراببیند،به یک ساعت نکشید که برای دیدارش آماده شدم ورفتم تاببینمش.رفیقی که چندان صمیمی نیست اما شاعرخوبیست و شعر،بهانه ی رفاقت ماست.یک سال و اندیست که میشناسمش.زمان کوتاهیست.برای اعتماد کافی نیست.اما برای رفاقت کافیست.برای دوست داشتن،کافیست.مروک برای من دیگر آن مروک سابق نیست.ومحسن نیز این روزها آنقدر که خودش را دراوج میبیند،ودیگران را زیردستانش،ازچشمم افتاده است.ناهید رفیق خوبیست.اما دنیای ذهنی اش بامن آنقدرها متفاوت است که نمیتوانم از احساساتم برایش چیز زیادی بگویم...حرف مشترکمان کم ا ققنوس...

من پر از فکر های دلتنگیو تو با زندگی نمی جنگیغرق در روزگار خود هستیو چه بی بهانه دل سنگی تو از این راه رد شدی از منپایت انگار پای رفتن بودمن به خود آمدم ولی عشقت مثلِ یک طناب محکم بود از دلم رد شدی و من مُردمپشت دیوار ها تَرَک خوردممثلِ یک بره باختم در خوداز همه گرگ ها کتک خوردم قلبِ من شکسته شد انگارطرد شد فکرِ من ز خاطرِ تو همه ی روز های شادم راخط زدم فقط بخاطرِ تو شاید این بغض لعنتی امشبکار دستِ چشمِ من بدهدبی امان اشک را بلغزاندگریه را به یادِ من بدهد همه ی روز ها پر از درد استوقتی از چشم های من دوریبه همه راه های ویرانهسر زدم در عالم کوری بی تو این جها ققنوس...

من و همکارانم آرت آرون و لوثی براون و دیگران، 37 نفر رو که دیوانه‌وار عاشق همدیگه بودن رو داخل اسکنر ام.آر.آی عملیاتی مغز گذاشتیم. 17 نفر از اونها از عشق خودشون راضی بودند، و 15 نفر دیگه دچار شکست عشقی شده بودند، و ما داریم آزمایش سوم خودمون رو شروع کنیم: مطالعه افرادی که بعد از گذشت 10 تا 25 سال از ازدواجشون ادعا میکنن که هنوز عاشق همدیگه هستن. بنابراین، این داستان کوتاه اون تحقیقه. 0:34در جنگل های گواتمالا، در تیکال، معبدی وجود داره. این معبد توسط بزرگترین پادشاه خورشید، از بزرگترین شهر، از بزرگترین تمدن آمریکایی‌ها، مایاها ساخته شده. اسمش جاسا چان ققنوس...

مجال،بی رحمانه اندک بود وواقعه سخت نامنتظر.از زمانی که بازگشته ام،همچون بازیگری بی روح شده ام که یک فیلم نامه را ازحفظ میخواند بی آنکه حتی کلمه ای را پس وپیش بگوید.من خودم را باز هم جاگذاشتم و به این شهر بازگشتم.اما مگر میتوان میان مشتی کور از بینایی سخن گفت؟یاد آن کلیپ زیبا افتادم.همان پسری که عاقبت شعورش را به تیغ سپرد و چون دیگران کور شد...پسرک بیچاره...شاید باخودم قرارگذاشتم خودم رابه کوری بزنم.اما رخوت بیش ازحد این نقش،مرا خسته کرده است.حرفهای دیشب باعث شد ازخودم بدم بیاید.چقدر دروغ؟تاکجا؟این همه دروغ برای چه؟همه چیز عوض شده است.حتی دیگر صدایش نم ققنوس...